Onze zon is één van de honderd miljard sterren van de Melkweg. Die Melkweg is op een donkere plek zichtbaar als een lichtende band aan de hemel. Al met een verrekijker zijn in die band afzonderlijke sterren zichtbaar. Een schitterend gezicht.

12 mei 2010

Ik weet nog goed de tweestrijd die ik met mezelf voerde daar in dat Zwitserse wintersportplaatsje, hartje zomer. Zal ik in m'n eentje naar boven klimmen, eerst door het bos en dan over de alpenweiden? Wel een beetje spannend. In het bos zie je werkelijk geen hand voor ogen en je weet natuurlijk nooit wat voor rare snuiters zich daar ophouden. Als iemand iets verkeerds wil, zou ik misschien spijt van mijn eenzame wandeling kunnen krijgen, dan ben ik een gemakkelijke prooi. Toen won het gezonde verstand: Er zijn van die dingen in het leven die je gewoon moet doen als de kans zich voordoet. Je weet nooit of er een tweede kans komt. Het enige waar ik waarschijnlijk echt spijt van zou kunnen krijgen is van alle dingen die ik niet gedaan heb, gewoon omdat ik er te bang voor was. Klimmen dus.

Het was ècht donker in het bos. Het enige licht was het licht van de sterren. Ik probeerde mijn zaklamp niet te gebruiken, om mijzelf niet te verblinden. Er was een smal modderpad naar boven, langs een ruisend beekje. Half op de tast, half afgaand op vage lichtvlekken, vond ik mijn weg en stond uiteindelijk op een alpenwei met vrij uitzicht naar alle kanten. Ik legde mijn jas in het gras, ging er op liggen en keek door mijn verrekijker in de richting van de vage gloed van de melkweg. Wat ik daar zag deed mij dieper ademen van verwondering: De gloed loste zich op in duizenden lichtpuntjes.

Rondom mij klonken allerlei geluiden: geschuifel, geritsel en gekraak. Het maakte geen enkele indruk tegenover de betoverende sterrenpracht. Hoe lang ik daar gelegen heb weet ik niet meer. Wel dat ik het niet had willen missen, voor geen goud. Deze zomer ga ik naar een donkere bergtop in Frankrijk. De verrekijker gaat mee.

JdeH

Foto Melkweg: Spitzer infrarood telescoop, NASA