Even de natuur in? Kijk vanavond als het helder is, eens naar boven. Astro-blog houdt u op de hoogte van wat er zoal te zien is.

23 oktober 2008

Zaterdagavond 25 oktober is het de "Nacht van de nacht", een evenement dat ten doel heeft mensen bewust te maken van de schoonheid van de nacht en het belang van duisternis voor het welzijn van mens en dier. Er worden die nacht veel natuur-activiteiten georganiseerd. Op www.laathetdonkerdonker.nl onder het kopje "activiteiten" vindt u daarvan een lijstje.

Als u liever thuis blijft, kunt u ook uw eigen evenement organiseren. Alles wat u nodig hebt is een comfortabele tuinstoel. Zet hem in de tuin of op het balkon, als het kan zo, dat er niet net een straatlantaarn of tuinlamp in uw gezicht schijnt. Maak het uzelf makkelijk en verdwaal tussen de sterren, willekeurig rondgeslingerd als spetterende waterdruppels uit een tuinsproeier. Voortsnellend, verschijnend en verdwijnend, al zijn we veel te kort op aarde om daar iets van te merken.

Mijn liefde voor het heelal werd niet in de natuur geboren maar in het Zeiss-planetarium in den Haag, waar ik als kind heenging met mijn ouders. Het recept was simpel. Na een korte uitleg ging langzaam de zaalverlichting uit en begeleid door de zachte klanken van een strijkorkest verschenen de eerste sterren op het koepelvormige plafond. Steeds donkerder werd het, tot uiteindelijk een inktzwarte nacht over de donkerblauwe bioscoopstoelen daalde, waarin duizenden sterren fonkelden.

De uitleg hoorde ik de eerste keer nauwelijks, zo indrukwekkend was het. De illusie werd niet verstoord door geprojecteerde stripfiguren of tv-helden die de tegenwoordige planetaria onveilig maken, uitgaande van de misvatting dat kinderen geen antennes hebben voor wezenlijke zaken. Pas bij het aangaan van het licht landde ik weer op aarde, tot mijn spijt.

Ik kwam nog een paar keer terug en leerde wat sterrenbeelden kennen: Orion, Cassiopeia, Grote Beer. Vanaf het balkon van onze flat probeerde ik ze terug te vinden. In de verte speelde het bescheiden nachtleven van Rotterdam-Zuid zich af: een voorbijrijdende auto op de Dortse Straatweg, een mevrouw met een hondje. Met mijn handen aan de balkonleuning, hoofd in de nek, staarde ik naar de sterren, felle stipjes aan een destijds ook boven de stad nog redelijk donkere hemel.

Toen gebeurde het. Onder mijn voeten kromp de aarde ineen tot een klein, donker bolletje en ik voelde mij plotseling opgenomen in het onmetelijke heelal, waarin vanaf vele andere donkere bolletjes uiteenlopende wezens terugkeken met de zelfde vraag: Is daar iemand?

Later heb ik nog wel eens geprobeerd die ervaring weer op te roepen. Soms met enig succes maar meestal niet, die dingen zijn niet te sturen. De invloed van die gebeurtenis was echter blijvend. Sinds die tijd voel ik een soort heimwee naar het heelal. Hoe meer getetter en gesnater ik om mij heen hoor: "Kredietcrisis!", "We are the champions!", "Welcome to the next president of the United States!" hoe blijer ik ben met deze stille plek die ik in mij meedraag. En als het even kan ga ik naar buiten, om thuis te komen. Zo'n plek is een plek om te delen. Vandaar deze blog.

JdeH

Het vage stipje in de zonnestraal op de bovenstaande foto (NASA 1990: "Pale Blue Dot") is de aarde, gezien vanaf de ruimtesonde Voyager 1 op 6.400.000.000 km afstand.